Sunday, August 4, 2024

पिडाको समयमा त्यहाँ कुनै हिरो हुदैन।

 


पिडाको समयमा त्यहाँ कुनै हिरो भन्ने हुदैन ।


दार्शनिक प्लेटोले भनेका थिए- यदि तिमि सरकारको चालचलन प्रति कुनै महत्व राख्दैनौ भने तिमि मूर्खहरुद्वारा शासित हुन बाध्य हुनेछौ । 

हाम्रो यो समयमा ‘राजिनिती भन्दा बाहिर रहने’  भन्ने कुनै चिज हुदैन । हरेक विषयहरु राजनितिक विषय हुन्, र राजनीति आफैमा झुट, कपट, मुर्खता, घृणा अनि पागलपनको थुप्रो हो ।  असिमित शक्तिको  प्रयोगबाट   नागरिक माथी  हुकुमी शासन लादेको  यथार्थ हो। जनताले प्रतिपक्षमा बसेर सरकारलाई सहि मार्ग निर्देश गर्ने मत पाएका साना दलहरु चास्निमा झिंगा भन्भने झैं सधै सत्ताकै वरिपरि भन्भनिरहे। झिंगाले सधै चास्नीको रसस्वादन गर्न सक्दैन ,कुनै दिन चास्निमै डुबेर मर्छन । सत्ता मोहले राजनीतिक पार्टीका नेताहरुको अवस्था पनि उस्तै उस्तै छ। पीडाबाट मुक्त हुन प्रयासरत नेपाली समाजलाई उन्मुक्ति दिनुको साटो साशकहरु शासन गर्न लिप्त भए। पीडाको समयमा त्यहा कोहि हिरो हुदैन तर शासक हिरो भई दिदा राजनीतिमा अपराधिकरण हाबी भयो। यो समाज अनि देशको लागिघातक र हानिकारक छ।

संविधानसभा मार्फत नागरिकलाई अग्रगामी निकासको खाका  परिकल्पना सहित प्रमुख राजनीतिक दलहरु मिलेर  आमूल परिवर्तन गरेका  थिए।  अठार बर्षमा मुलुकमा चौध वटा सरकार बने यता पार्टीहरुले आफू अनुकुल निर्माण गरेका  संविधानलाई गिजोल्ने कार्य गरे। जताबाट जसरी पनि ब्याख्या गर्न सकिने छिद्रहरु राखेर बनाईएको तदर्थ  संविधान नौ बर्ष पछि गलपासो बन्न पुग्यो। एकै ब्यक्ति दोहोर्‍याई तेहर्याई सरकारमा बिराजमान हुने उत्कट चाहना  प्रमुख पार्टिको उद्देश्यले आर्थिक स्थिति धरासायी बन्यो। नागरिकको थाप्लोमा तेईस खर्ब वैदेशिक ऋण थोपर्ने दुस्साहस गरे। थाप्लोमा जन्मदै चौरासी हजार ऋणको भारी बोक्नु पर्ने अवस्था आयो।  राजनीति  स्थिर नहुदाको परिणाम भन्दा अत्युक्ति नहोला ।

आफ्नै जन्मभुमीमा बस्न नागरिकलाई भय,डर उत्पन्न भएको छ। गाँस बास र कपास को प्रत्याभूति नहुनु, धर्म ,सस्कृती अनि  भुमीको सुरक्षा नहुनु जस्ता यावत कारणले गर्दा नागरिक पीडामा बाच्न बाध्य भए। नेपाललाई पिडितै पिडितको देश भन्दा फरक पर्छ र? उखु किसान पिडित, दूध किसान पिडित, चिया किसान पिडित, अदुवा किसान पिडित, तरकारी किसान पिडित, सहकारी पीडित ,लघुबित्त पिडित ,सुकुम्बासी पिडित, भुमिहिन पिडित,बेरोजगारी पिडित अन्य कयौं पीडितहरु चर्चामा छैनन।  घाम पानी भोक प्यास नभनी  सडकबाट राज्य संग याचना गरिरहेका छन। नेताहरुबाट सत्ता र शक्तिको अनुचित प्रयोग भएकै करण नागरिकले कष्टकर जीवन जिउन बाध्य छन। पीडितको माग सम्बोधन   गर्न विभिन्न समिती बनाइन्छ । समितिले प्रतिबेदन बुझाउन नपाउदै सरकार परिबर्तन भैसक्छ। सरकारले न्याय देला भनेर बसेका पिडितको इहलिला समाप्त भैइ सक्छ। मै खाउ मै लाउ, मै सुख सयलमा रहु भन्ने ध्यय दलहरुमा रहेको प्रष्ट छ। मुख्यतः तीन पार्टी माझ भागबण्डा र मिलिजुली खाने प्रवृत्ति रहेको देखिन्छ। एक आपसमा मिले झै गरेता पनि भित्र भित्र अर्कोलाई  सिध्याउन लागिपरेका छन। यथार्थमा आफै सिद्धिरहेको पत्तो छैन। यसै प्रसङमा एउटा पौराणिक कथा राख्दा उचित होला।

कुनै समयमा कुनै एक जंगलमा चार जना चोरहरु बस्थे। चार जना नै स्वार्थी र दुष्ट ,कपटी चरीत्रका भएता पनि एकले अर्कालाई निकै माया प्रेम देखाउने गर्थे। मनमा चाहिँ  इर्ष्या राख्थे। एक दिन चारै जनाले ठुलो धनराशि चोर्ने योजना बनाउछ्न। त्यस्को लागि धनी  महाजनको खोजी गर्न थाले। धेरै दिनको प्रयास पछि धनी महाजनको घर पत्त लगाए । बडो होशियारपूर्वक महाजनको घरबाट हिरा ,मोती,सुन ज्वाहरत चोर्न सफल भए। चोरीको माल लुकाउन जंगल पसे। यता महाजन चोरिएको सम्पत्ति खोजी गर्न लागे। महाजनको प्रभाब शहरमा राम्रो भएकोले प्रहरीले पनि चोर समाउन सक्रियता बढायो । प्रहरीको डरले गर्दा चोरहरु जंगल बाहिर निस्कन पाएनन। हप्तौ सम्म लुकेर बसेका चोरहरुसंग भएका खानेकुरा सकिए । भोकले इन्तु न चिन्तु भए अनि एउटा सल्लाह गरे, दुई जना साथी सम्पत्ति कुरेर बस्ने दुई जना साथी बजार गएर खाना ल्याउने कुरामा सहमती भयो। दुई जना जसो तसो बजार पुगे र पेट भर खाना खाए। जंगलमा भएका साथीहरुलाई पनि लिए। बजारबाट जंगलतर्फ लाग्दै गर्दा एकले भन्यो- यो खानामा बिष हालेर लगौ जंगलमा भएका बिष खाएर मर्छन अनि त्यो ज्वाहरत हामी बराबर बाडेर लिउ ! अर्कोले तुरुन्तै सहमती जनायो र मन मनै त्यसलाई पनि मारेर सबै आफ्नै बनाउने सोच बनायो। यता जंगलमा बसेकाहरु पनि बजारबाट खाना ल्याउने बित्तिकै दुबैलाई मार्ने योजना बनाएर बसेका थिए। जब बजारबाट दुई जना खाना लिएर जंगलमा भएका साथी भेटे ,तिनिहरु तत्काल पानी भन्न नपाई मारिए।सम्पत्तिको लोभले  दुईजना मारे पछि खुशी हुँदै  साथीले ल्याएको खाना खाए तर त्यो खानामा बिष थियो। बाकी दुई पनि तड्पिएर मरे। लोभले लाप लापले बिलाप भयो। 

राजनीतिमा इमान्दारिता र मानब मानब बिच हुने भेदभाव को अन्त्य गरि मानबिय समाज , मानबिय सस्कृति निर्माण गरिनु पर्छ !  जनतालाई भ्रष्टाचार रहित, इमान्दारितामा आधारित , ढिलासुस्ती बिहिन, सरकारी सेवा सुबिधा र न्याय दिने बाताबरण हुनु पर्छ! शुसासन को निमित्त स्वचालित पद्धति को बिकास अत्यन्त महत्त्वपूर्ण छ ! 

मुलुक आर्थीक सबलिकरणमा अघि बढ्न प्रत्येक वडाका स्थानिय प्रतिनिधिले शिक्षा ,स्वास्थ, कृषि , पशुपालन  घरेलु उत्पादन ,जडिबुटीलाई उच्च प्राथमिकता दिईनु पर्छ! गरिब घर परिवार को पहिचान गरेर गाउमै बसि आय आर्जन का काम गर्न प्रेरित गर्नु पर्छ! दलगत स्वार्थ त्यागेर राष्ट्र निर्माणमा प्रेरित हुन सबै राजनीतिकर्मीलाई सद्बुद्दी प्राप्त होस भन्ने कामना छ।

ललित ध्वज खड्का 


Saturday, July 6, 2024

आज त छ ,भोलि नहुन सक्छ।

  1.  आज त छ ,भोलि नहुन सक्छ।


पुर्ब प्रधानमन्त्री डा. बाबुराम भट्टराईले सामाजिक संजालमा प्रधानमन्त्री प्रचण्डलाई इंगीत गर्दै  लेखेका थिए-  चर्चित भनाई छ- केहिलाई सधैं भरी ठग्न सक्न्छ ,सबैलाई केही बेर ठग्न सकिन्छ तर सबैलाई सधैं भरी ठग्न सकिन्न। सन्दर्भ बुझौ। त्यसको दुई दिन पछि अर्को व्यंग्य गरेका थिए- सम्राटको नया लुगा कथाको बादसाह त नाङ्गै छन। सन्दर्भ उल्लेख गरेका थिए। लगातार एक पछि अर्को व्यंग्य गर्दै पुनः  असार बीस गते ट्विट गरे- कसैलाई माया गर्नु.... हैन ( कुर्सी ) लाई माया गर्नु एउटा भुल गरे मैले भन्ने तथ्यपरक होला ।  डा. भट्टराई असन्तुष्टि पनि  तथ्यपरक नै छ। परिवर्तनका खातिर प्रचण्ड संग काधमा काध मिलाएर ,ज्यान हत्केलामा राखेर हिडेका सहयात्रीहरु मध्य एक जना पटक पटक सत्तामा आसिन हुन डा. भट्टराई  भर्र्याङ् बनेका थिए। स्वार्थपूर्ति पश्चात् गलहत्याइए। सत्ता मोहले गर्दा जनयुद्धका सहकर्मीहरुलाई पखा लाग्न बाद्य पारे र एकलौटी राज गरे। मोहन बैद्य,सिपि गजुरेल समूह, डा. भट्टराई,नेत्र बिक्रम चन्द,गोपाल किराँती,जस्ता अगुवा नेताहरु प्रचण्डबाट ठगिएको मान्न सकिन्छ। 

संसदमा आफ्नो दलको बत्तीस अंकको जादुई नम्बर रहेको हुदा पाचै बर्ष प्रधानमन्त्री हुने सम्भावना देखेका चाटुकार क्षणभंगुर भए। जादुई नम्बरले अब काम गर्दैन । जादुई नम्बर खोटो सिक्कामा परिणत हुन पुग्यो। जादु गर्ने नम्बर मावोबादी संग छदै थिएन र  छैन पनि । प्रचण्डले आफ्नै पिठ थप्थपएका थिए। कार्यकर्ताको मनोभावनालाई दिग्भ्रमित गराएका मात्र थिए। प्रचण्ड सहित अन्य साना दलको उदेश्य एउटै मात्र थियो सत्ता सत्ता अनि सत्ता । साना दल पनि सत्ता मोहको चास्नीमा चुर्लुम्म डुबे। सत्ता लिप्साले मुल बाटो छाडी बिनासको बाटो पहिल्याउदाको परिणाम अहिले भोग्दै छन।

आफू रहुन्जेल राजनीतिमा उथलपुथल भइरहने अभिव्यक्ति  प्रचण्डले भन्दै आए अन्तत: चोक्टा खान गाको बुढी झोलामा डुबेर मरि भन्ने उखान अहिले माओबादी पार्टी ,रास्वपा, असोक राई को पार्टी ,,नाउपा र जनमत पार्टी माथी लागू भएको छ। जनताले दिएको अभिमतलाई लत्याएर च्याखे थाप्दै पटक पटक सत्ता हत्याउदाको परिणाम हो अहिले को अवस्था।

सैद्धान्तिक राजनितीलाई पछ्याउनेले  पार्टी गन्तब्यहिन वा समाप्तीको बाटो रोज्दैन। माओबादि , राष्ट्रिय स्वतन्त्र पार्टी  र अन्य साना दलले पार्टीको अस्तित्व जोगाउन भरमगदुर प्रयास गर्छन , गर्नु पनि पर्छ । नेताकार्यकर्ता हरु माझ सक्षम छौ भनी आश्वासन दिनु नेताको धर्म हो। रबि लामिछानेले के गर्छन भन्न सकिन्न तर प्रचण्ड चुपचाप बस्न सक्दैनन। अस्थिर मनले केही न केहीको प्रयास जरुर गर्लान। सत्तासिन हुन राप्रपाले बोकेको एजेन्डा  राजसस्था प्रचण्डले बोके भने अन्यथा मान्नु पर्दैन। कुनै बेला राष्ट्रपति भन्दा त बरु राजा नै ठिक थिए पनि भनेकै हुन।

चौरासीमा हुने चुनावको थ्रेट रोक्नका लागि पनि काङ्ग्रेस एमाले गठबन्धन गरिएको मापन गर्न सकिन्छ। खुद्रे र झिना मसिना पार्टीहरुलाई निस्तेज गरेर दुई दलिय ब्यबस्था लागू गर्ने लाइनमा  एमाले काङ्ग्रेस छन। अभिष्ट पूरा होला नहोला समयले निर्धारण गर्छ। आलो पालो प्रधानमन्त्री पद बाड्फाड र संविधान संशोधन गर्ने सहमती गरेका दुई प्रमुख दल बिच सहकार्य सहज तवरले अघि बढ्नेमा बिस्वस्त हुने आधार देखिदैन। ओलिले सहजै देउवालाई प्रधानमन्त्री पद हस्तान्तरण गर्लान र ? प्रश्न जनमानस माझ रहेको छ।नेपाली राजनितिमा ओलि चतुर खेलाडी हुन । देउवालाई सत्ता हस्तान्तरण गर्नु अगाबै कम्युनिस्ट एकता गरेर पुरै अबधी सत्तामा बस्ने ध्यय हुन सक्छ। ओलिको नेतृत्वमा राष्ट्रिय सरकार निर्माण गरि  पुर्ब प्रधानन्यायाधीश कल्याण श्रेष्ठको संयोजकत्वमा संविधान संशोधन  सुझाव आयोग गठन हुने सहमती दुई दल बिच भएको छ। संविधान संशोधनको बिकल्प पनि छैन। यो संविधानले मुलुक अघि नबढ्ने प्रष्ट छ। संशोधन गर्नु पर्ने प्रमुख बिषय मध्य पहिलो-  मिश्रित  निर्बाचनलाई प्रणाली मध्य समानुपातिक  निर्वाचन प्रणाली होस। यसो गर्दा योग्य ब्यक्ति पैसा नभएर उम्मेदवार हुनबाट  बन्चित हुन पाउदैन। उम्मेदवारले चुनाव ताका पाँच देखि पन्ध्र करोड सम्म खर्च गरेको सुनेकै हो। दोश्रो -सनातन  हिन्दु अधिराज्य र राजसस्था होस। बयासी प्रतिशत सनातन बाहुल्यता रहेको नेपाल र सास्कृतिक परम्परा र धरोहरको पहिचान हो राजसस्था । राष्ट्रप्रमुख संबैधानिक राजा हुदा बिदेशी शक्ति को क्रिडास्थल बन्द हुनेछ। तेश्रो-  प्रधानमन्त्रीको पद प्रत्यक्ष निर्बाचित प्रणाली उपयुक्त हुनेछ। प्रदेशमा सख्या घटाइ  पुर्ण समानुपातिक  प्रतिनिधित्व हुनु पर्छ संघबाट अधिकार प्रत्यायोजन गरिनु उपयुक्त हुनेछ । बाकी रहेका अन्य  बिषयहरु संसदबाटै कानुन निर्माण गरेर टुङ्ग्याउदा नागरिकमा  राम्रै सन्देश जान्छ। 

अन्तमा समय सान्दर्भिक अकबर बिरबलको  एउटा रोचक कथा यहाँ उल्लेख गर्न उपयुक्त लाग्यो।  बिषय- हिजो आज र भोलि .... अकबरको दरबारमा सभा चलिरहेको थियो। अकबरले  सभामा आफ्नो जिज्ञासा घोषणा गरे जस्ले मेरो प्रश्नको उत्तर दिन्छ उसले ठूलो रकम पुरस्कार स्वरूप पाउनेछ। पहिलो प्रश्न - यस्तो के हो , जो आज पनि छ र भोलि पनि रहनेछ? दोश्रो प्रश्न- यस्तो के हो- जो आज पनि छैन भोलि नि हुदैन? तेश्रो प्रश्न - यस्तो के हो - आज त छ भोलि हुदैन?

यी तीन प्रश्नको उत्तर उदाहरण सहित दिन सभामा भएका विद्वानहरुलाई मुस्किल पर्यो ,सबै मौन बसे । यसै बखत बीरबलले भने - हजुर ! सरकारको प्रस्नको  उत्तर म दिन सक्छु, तर यसको लागि हजुर म संग शहर जानू पर्छ। अनि मात्र सहि ढंगले जवाफ पाइन्छ। अकबर बीरबलको कुरामा सहमत भए। अकबर र बीरबल दुबैले दरबारी ठाँट छाडि साधारण सुफि भेषमा शहर तिर लागे। घुम्दै जादा एउटा पसलमा छिरे। पसले साहुलाई बीरबलले भने- हामीलाई बच्चाहरु पढाउन स्कुल बनाउनु छ तसर्थ एक हजार सहयोग गर। पसलको साहुले तुरुन्तै कामदारलाई एक हजार दिन भने। साहुको कुरा सुनेर बीरबल भन्छन - जब तिम्रो एक हजार लिन्छु तब तिम्रो टाउकोमा एक रुपैया बराबर एक जुत्ता हान्छु, भन तयार छौ? बीरबलको कुराले कामदार रिसायो र आक्रमण गर्न खोज्यो। साहुले कामदारलाई रोक्दै भन्यो। म तयार छु तर एउटा शर्त छ। तपाई मलाई बिस्वस्त बनाउनुस मेरो यो पैसा नेक कार्यमा लगाउने छौ। यत्ति भने पछि पसले साहु टाउको झुकाएर बस्यो र जुत्ता हान्न भन्यो। अकबर- बीरबल केही नबोली पसलबाट निस्के।

अकबर- बीरबल चुपचाप हिडिरहेका थिए। मौनता तोड्दै बीरबलले भने-जहापना!पसलमा जे भयो,त्यस्को मतलब हो- पसले साहु संग आज जे छ त्यो पुण्य कार्यमा लगायो भने भोलि नाम रहन्छ। पुण्य कार्य गरे बापत स्वर्गमा आफ्नो स्थान सुरक्षित राख्न चाहन्छ।उसको साथमा आज जे छ भोलि पनि साथै रहन्छ। यो हजुरको पहिलो उत्तर हो जहापना। घुदै जादा दुई जना एक जना भिकारी कहाँ पुगे। एकजना दानी भिकारीलाई आवस्यकता भन्दा बढी खानेकुरा दिदै थ्यो। त्यो देखेर बीरबलले आफुहरु भोकै भएको हुदा केही खाने कुरा दिन भिकारी समक्ष अनुरोध गरे। भिकारी दिन इन्कार गर्छ । अकबर र बीरबललाई त्यहा बाट लखेट्छ। बीरबलले  अकबरलाई भने - जहापना यो हजुरको दोश्रो उत्तर हो। यो भिकारी भगवानलाई खुशी राख्न जान्दैन। यसको मतलब हो।  यो संग आज ज छ भोलि हुदैन। तेश्रो प्रश्नको जवाफ खोज्दै जाने क्रममा दुबैले एकजना तपस्वी रुख मुनि बसेर ध्यान गरेको देखे। तपस्बीको नजिक ओउगेर केही पैसा राखे। पैसा देखेर तपस्बीले भने यो पैसा मेरो अगाडि बाट हटाउ। मेरो लागि यो बेईमानको पैसा हो। यस्तो पैसा मलाई चाहिदैन। 

बीरबलले भने -जहापना यसको मतलब तपस्बी संग अहिले छैन तर भोलि हुनसक्छ । तपस्वी सबै सुख त्यागिरहेको छ। तर भोलि सबै सुख प्राप्त हुनेछ।

जहापना चौथो मिसाल हजुर हुनुहुन्छ।पुर्बजन्ममा हजुरले गर्नु भएको पुण्य कर्मकै कारण आज सान सौकतले जीवन यापन गरिरहनु भएकोछ।कुनै बस्तुको कमि छैन। यदि हजुरबाट यसै गरि इमानदारीता र न्यायप्रीयताका साथ शासन संचालन जारी राख्नु भयो भने भोलि पनि हजुर सङै रहन्छ।तर हजुरले बाटो बिराउनु भयो भने भोलि साथमा केहि रहदैन। नेपाली राजनितीमा बाटो बिराएका नेताहरुले मनन गरून् - आज जे छ भोलि केही नहुन सक्छ। चेतना भया।



ललित ध्वज खड्का

२०८१/०३/२०

Wednesday, June 26, 2024

संसारको पतन हुँदै जादा मानिसको मुस्कान हराउँछ ।

 संसारको पतन हुँदै जादा मानिसको मुस्कान हराउँछ ।

महाभारत युद्ध समाप्ति पश्चात् युधिष्ठिरलाई सोधिएको एक प्रश्नको उत्तर यस्तो थियो । "संसारको पतन हुँदै जादा मानिसको मुस्कान हराउछ।" युधिष्ठिरको वाक्य सहि साबित  हुँदै त छैन? मुस्कान हराउनुको प्रमुख कारण हो मानिसले नैतिकता गुमाउनु । नैतिकहिन मानिस चाहेर पनि मुस्काउन सक्दैन । जो हास्छ त्यो बाच्छ भनाई अहिलेको पुस्ताले अनुशरण गर्न सक्दैनन। मानिस युवाअवस्स्थामै निस्कृय र निरास भएका छन।मानिस खुलेर हास्न सकिरहेको छैन। हास्छ त केवल देखावटी ! दोष यहि समाजको हो यस अर्थमा कि युवा पुस्तालाई नैतिक शिक्षा दिन सकेन। तसर्थ  तनाब मुक्त समाज निर्माणमा हाम्रो सामर्थ्य पुगेन ।। समाजलाई मुस्कान दिन त परको कुरा पीडा र मानसिक तनाब दिदै बिदेश लखेटिरहेका छौ। 

समाजमा  एउटा द्वन्द बिधमान छ। हुने खाने र भए खाने बिचको वर्गसंघर्ष । अर्थात हुने खाने मुस्काई रहन्छ ,भए खाने चाहिँ चिन्चित भैइ चितामा पुग्छ।  ठगेर खाने सधै खुशी हुन्छन ।श्रमजीवी जिवनभर चिन्तित हुन्छन ।   तपाई हाम्रो मुस्कान  खोस्ने यो धर्ती बाहिरको हैनन। हामीलेनै जिताएर पठाएका राजनीतिक  दलका शिर्शस्थ नेता नै हुन, जस्ले कैयौं पटक जनताको मुहारमा मुस्कान ल्याउछु भन्दै शासन गरे।नेतृत्वले  आफ्ना परिवार अनि कार्यकर्ताको बाहेक नागरिकलाई सोच्दै सोचेनन।  यस्तालाई नैतिक हराम र ठग  हुन भन्दा फरक नपर्ला। जनताले गाँस काटेर तिरेको कर माथी गिद्धे दृष्टि गाडी नितिगत भ्रष्टाचार गर्छन। ठगी धन्दा गर्ने राजनीति दल मात्रै छैनन । ब्यापारी ,बैंक ,लघुबित्त,सहकारी ,हस्पिटल अनि सरकार मातहतका सेवाहरुबाट जनता यत्रतत्र सर्बत्र ठगिएका छन। 

जो ब्यक्तिले आफुले पाएको जिम्मेवारी शतप्रतिशत पूरा गर्छ त्यो ब्यक्ति नैतिकवान हुन्छ।  आफ्नो निजि जिवनको साटो समाज कल्याणलाई बढी महत्त्व दिनु नैतिकताको उद्देश्य हो। इमानदार ब्यक्ति ,अनुशासित ब्यक्ति, कर्मशिल ब्यक्तिलाई नैतिकवान मानिन्छ। राजनैतिक नेतृत्वमा  यी गुण भएको ब्यक्ति पाउन कठिन हैन महाकठिन छ। नैतिकता गुमाएका वा भनौ नैतिक पतन भएका पात्रहरुले  सोझा साझा  जनता माथी शासन गरिरहेका छन। सहि गलत ,असल खराब ,राम्रो नराम्रो,लोकलाज र समाज कसैलाई मत्लब नराख्नु,नैतिक पतन हुनु हो। शास्त्रले भन्छ ,यस्ता ब्यक्ति पशु समान हुन्छन। सत्यलाई हजार तरिकाले भन्न सकिन्छ तर सत्य एउटै हुन्छ। मान्छे जति सुन्दर छ त्यति कुरुप छ। मान्छे जति बलवान् छ त्यति दुर्बल छ। हृदय जति विशाल छ त्यति नै लोभी छ।

राजनिती सफा पानी बग्ने खोला हो ढल जम्ने पोखरी होइन। सत्ताले राजनितीकर्मीमा दम्भ पैदा हुन्छ अनि शक्ति र सत्ताको अनुचित प्रयोग गर्छन।  राजनीतिक परिबर्तन भए उपलब्धि नेताहरुमै सिमित भयो।आर्थिक परिबर्तनको प्रयास भए पनि नेता तथा कार्यकर्ता विभिन्न माध्यमद्वारा ठगेर  बिलासी जीवन यापन गर्ने भए । ठगकै प्रसङ्गमा एउटा पौराणिक कथा छ, आशा छ पाठकबृन्दलाई रमाइलो लाग्नेछ । परापुर्बकालमा एउटा गाउँमा एक जना दृष्टिबिहिन  बुढी थिईन।ती बुढी गणेशजीको परमभक्त थिईन। दृष्टि बिहिन भएता पनि गणेशको बन्दनामा ब्यस्त र मस्त रहन्थिन। भगवानको प्रतिमा अघि बसेर स्तुति ,जप ध्यान नित्य गर्नु दैनिकी थियो। बुढीको भक्ती देखेर गणेशजी प्रसन्न भए। गणेशजी सोच्न थाले , मेरो नित्य स्तुति गान गरेर पनि केही बरदान किन माग्दिनन ? केही न केही त दिनै पर्यो भनी बुढीको सामुन्ने प्रकट भए.. र भने माता तपाईं मेरो सच्चा भक्त हो। तपाईको श्रद्धा र बिश्वास ले निकै प्रसन्न भए ,के बरदान माग्नुहुन्छ म पुर्ण गरिदिन्छु। गणेशजीको कुरा सुनेर  खुशी हुँदै बुढिले भनिन् - प्रभु म त   हजुरको भक्त्ती र प्रेम भाव मात्र गर्छु। माग्न त मैले सोच्दै सोचिन अत : मलाई केही चाहिदैन। गणेशजी पुन: भन्छन- हे माते म प्रसन्न भएर बरदान दिन आएको हु, मैले केही न केहि दिनै पर्छ। आगे बुढी भन्न लागिन- हे सर्बेस्वर !मलाई माग्न आउदैन । यदि दिन चाहनु हुन्छ भने भोलि पाल्नु होला, म छोरा बुहारीसंग सल्लाह गरेर भन्छु। बुढिको कुरा सुने पछि भोलि आउने बाचा गरि अन्तर्ध्यान भए। बुढिको एक जना छोरा बुहारी थिए। गणेशजीको सबै कुरा सुनाइन् । छोराले बरदानमा प्रसस्त धन सम्पत्ति माग्न भने। बुहारीले सुन्दर छोरा बरदान माग्न भनिन। छोरा बुहारीको आ- आफनै मतलबको कुराले बुढी अलमलमा परिन। नजिकैको एक असल छिमेकी महिला संग सल्लाह मागिन।छिमेकीले भनिन हेर तिमिले जीवन भर दुख कष्ट भोग्यौ, धन सम्पत्ति र नाती के काम? तिम्रो दृष्टिनै छैन । यो सान्सारिक बस्तु तिम्रो लागि ब्यर्थ छ तसर्थ हेर्नको लागि दृष्टि माग। बुढी घर आईन ... सोच्न थालिन यस्तो के मागु जो छोरा बुहारी सबैको भलो होस। सोच्दा सोच्दै रात बित्यो। बिहान भयो । बाचा अनुशार गणेजी प्रकट भए।गणेशजी भन्न लागे- माता जे बरदान चाहियो माग्नुस , मेरो कृपाले सबै पुर्ण हुनेछ।यो मेरो वचन भो। गणेशजीको पावन वचन सुने पछि बुढिले भनिन - हे गणराज यदि हजुर प्रसन्न हुनुहुन्छ भने मेरो मन इच्छित बरदान दिनुहोस। म मेरो नातिले सुनको गिलासमा दूध खाएको हेर्न चाहन्छु। बुढिको चलाखीपुर्ण कुरा सुने पछि मुस्कुराउदै गणेशजी भन्छन् - माता तपाईंले त मलाई ठग्नु भयो। एउटा माग्नु भनेको थिए तपाइले त एउटामा सबै बरदान माग्नु भयो। आफ्नो लामो आयु र दृष्टि ,छोराको लागि धन सम्पत्ति बुहारीको लागि नाति। प्रसस्त धन भए पछि नातिलाई सुनको गिलासमा दूध खाएको हेर्न तपाईलाई दुई आँखा पनि दिनै पर्यो। म त ठगिए माता तै पनि सबै पुर्ण होस भनी गणेशजी अलप भए। तात्पर्य पाठक बृन्दले ठम्याउनु भयो होला।मौका पाउँदा मान्छेले भगवानलाई त ठग्न छाडदैन। हामी जस्ता भुई मान्छेलाई नेतृत्वदायी भुमिकामा बसेका हरुले  उठ्नै नसक्ने गरि पातालमै धसाई सकेका छन।सामजिक र सास्कृतिक परिबर्तन कस्का लागि भयो? नेता तथा कार्यकर्ताले बुझेका छैनन, जनताले के बुझुन। समाजमा भएको बिकृती बिसङती बढेर चुलिमा पुग्या छ। कसैलाई कसैको बिस्वास छैन। सरकार नागरिकको अभिभावक हो ।सरकारले बनाएको कानुन सबैले मान्नु पर्ने हो तर जनतालाई सरकार पनि छ है भन्नेनै लादैन। एउटा न एउटा पार्टीको कार्यकर्ता , त भन्दा म के कम भन्ने छ। मानिसमा डर भन्ने चिज हुनै पर्छ नत्र समाज समाज रहदैन। अहिले सम्म समाजको अस्तित्व बचेकै धर्मले हो। भनिन्छ नि धर्मो रक्षती: रक्षित:  ।राजनीति गर्ने संग इमान्दारिता चरीत्रवान र नैतिकवान गुण आवस्यक छ। सबै क्षेत्रबाट  नागरिक ठग्ने धन्दा यथासक्य  छिटो बन्द गरिनु पर्छ। नागरिकलाई मुस्कान सहितको सेवा प्रदान हेतु हरदम प्रयत्नरत बनौ।


२०८१/३/५

Friday, June 7, 2024

भारतिय निर्वाचन र मोदीको ह्याटि्रक

 भारतिय निर्वाचन र मोदीको ह्याटि्रक 

बिश्वकै ठूलो लोकतान्त्रिक मुलुक भारतले डेढ महिना लगाएर सातौ चरणको निर्बाचन सफलताका साथ सम्पन्न गर्‍यो। संसारले भारतिय चुनावलाई निकै उत्सुकताका साथ नियालेका थिए। एक सय चालीस करोड जनसंख्या रहेको  तथ्यांकअनुसार अठसठ्ठी करोड भारतिय नागरिक मतदानमा  सहभागी भएका थिए। लोकतन्त्रप्रति बिस्वस्नियता दर्साउदै  बैसठ्ठी प्रतिशत जनताले प्रचण्ड गर्मीको बाबजुत उत्साहबर्द्धक सहभागिता देखाए । निर्वाचनमा विभिन्न क्षेत्रीय दलहरु मुख्यतः दुई प्रमुख दल भारतिय जनता पार्टी र काङ्ग्रेस आई गठबन्धनमा जोडिएका थिए। भाजपा गठबन्धनमा टिडिपीका चन्द्र बाबू नायडु जेडियुका नितिश कुमार  लगायत पन्ध्र दल थिए भने काङ्ग्रेस आई संग अखिलेश यादबको समाजबादी पार्टी ममता बेनर्जिको त्रीमुल काङ्ग्रेस सहित बीस दल थिए। बिजेपी समर्थित गठबन्धनको नाम  एनडिए हो भने  काङ्ग्रेस आई समर्थित गठबन्धनको नाम  ईन्डिया ।लोकसभाको ५४३ सिटको लागि भएको महागठबन्धनको आम निर्वाचन २०२४ ले यस पाली बिजेपीलाई झट्का दियो। २०१४ मा बिजेपी एक्लैले  दुई सय चौरासी सिट र २०१९ मा तिनसय तीन सिट ल्याएर  बहुमत प्राप्त गरेको थियो। जुन चार चार सय पारको नारालाई विपक्षी गठबन्धनले ब्रेक लगाइदिए र २००४ कै अवस्थामा फर्काएको स्थिति छ। २०२४ मा बिजेपी दुई सय चालीस सिटमा खुम्चिन पुग्यो। यद्यपि दुई सय त्रीयानब्बे सिट सहित एनडियको स्पष्ट  बहुमत छ। मोदि सरकार निर्माणका लागि किङ मेकर चन्द्र बाबू नायडु र नितिश कुमार हुन। यी दुई नेतालाई साथमा लिएर कसरी अगाडि बढ्छन त्यो हेर्न बाकी छ। किन कि बिगतमा नायडु र नितिशको सम्बन्ध  मोदीसंग पानी बाराबार रहेको थियो। २०१४ र २०१९ मा मजबुत प्रधानमन्त्री चन्द्र बाबू नायडु र पल्टुराम भनेर कहलिएका नितिश कुमारका दबाबले मजबुर प्रधानमन्त्री नहोलान भन्न सकिन्न।

  साठी बर्ष पश्चात् इतिहास दोहोर्‍याएर जवाहरलाल नेहरु पछि लगातार  तेस्रो पटक प्रधानमन्त्री बन्ने मोदी  दोश्रो भारतिय नेता हुन। मोदीका लागि यश पटकको कार्यकाल चुनौतीपूर्ण त छ नै साथै अवसर पनि छ। नेहरुले पनि दुई कार्यकाल बहुमतले सरकार संचालन गरेका थिए । तेस्रोपटक बहुमत नपुगेर अन्य दलको सहयोगमा प्रधानमन्त्री भए । गठ्जोड मिलाएर सबल नेतृत्व प्रदान गरेका कारण काङ्रेस आईले पच्चीस बर्ष सम्म शासन गर्‍यो । मोदीले नेहरु कै बाटोलाई आत्मसात गरे भने बिजेपीको शासन अबधी लम्बिन सक्छ। 

चुनावमा बिजेपीको अपेक्षित परिणाम नाआउनुको पहिलो कारण - बिपक्षीको तुलनामा महत्त्वाकांक्षा हाबी हुनु हो। मोदी जसरी खटे बिजेपी कार्यकर्ता खटेनन। दोश्रो कारण - उत्तर प्रदेशमा यादब,मुसलमान र दलितको मतलाई बेवास्ता गर्दा बिजेपीको मत समाजबादी पार्टीका अखिलेस याद्बको पोल्टामा पुग्यो। तेस्रो कारण - मोदीको मजबुत आधार थिएन । मोदी ब्रान्डलाई २०१४ र २०१९ को जस्तो रुचाइएन। चौथो कारण -भौतिक  पुर्बाधारका बिकासले मात्र आम नागरिकको मन छोएन। नागरिकका दैनिक जीवन यापन संग मोदी सरकार जोडिएन । बिपक्षीले यसैलाई मुद्धा बनाए र सशक्त भएर २३४ सिट सहित लोकसभामा निर्बाचित भए। बिपक्षी दलहरु टक्कर दिन सफल भए। हारमा पनि खुसी प्रकट गरिरहेका छन। अब भारतिय राजनीति पनि केही हद सम्म अस्थिरता तर्फ उन्मुख भएको देखिन्छ। मोदीले गठबन्धनलाई कसरी समेटेर लैजान्छन हेर्न बाकी छ। हाम्रै देशको जस्तो अवस्था चाहिँ पक्कै नहोला किन कि लोकतान्त्रिक अभ्यस्त भएको मुलुक हो। शुभकामना ।

भारतीय निर्वाचनलाई लिएर नेपालीहरु यति धेरै उत्साहित नभएको भए हुन्थियो। भारतीय जनता पार्टीले बहुमत ल्याउन नसकेको कुरा सत्य हो। तर उसले नेतृत्व गरेको एनडिए गठबन्धनले बहुमत ल्याएको छ। बिजेपीको २४० सिट छ भने उसको प्रमुख प्रतिस्पर्धी कांग्रेस पार्टीको १०० सिट पनि पुगेको छैन। केहि दिन पछि मोदीजी फेरी प्रधानमन्त्री बन्दैछन। मोदी र अमित शाहहरु अरु पार्टीहरु टुटाउन र फुटाउने मामिलामा अति नै कुशल र दक्ष छन्। केही महिना र बर्ष भित्रै मोदी र अमित शाहले साना पार्टीहरु फुटाएर अरु थप ३२ सिट जुटाएर एक्लै बहुमत जुटाए भने अच्चम नमाने हुन्छ। त्यस्तै गरि मोदी सरकारको  कार्यशैली उनका अघिल्ला कार्यशैली भन्दा खासै फरक होला जस्तो लाग्दैन। उनले बिगत दुई कार्यकाल अर्थात १० बर्षमा खडा गरेको स्टेट मेसिनरी कायम नै छ। सोहि प्रकारले भारतको विदेश नीति एकदम स्थिर हुन्छ। कुनै सरकार वा व्यक्ति बद्लिदैमा भारतको विदेश नीति फेरिदैन। डा मनमोहन सिंहको पालामा नेपाल जुन विदेश नीति थियो मोदीले त्यसको स्वामित्व ग्रहण गरे। त्यसलाई बदल्ने जोखिम मोलेनन। अब आउदा बर्षहरुमा पनि मोदीले त्यो काम गर्लान जस्तो लाग्दैन।


Tuesday, February 20, 2024

स्वयम्बर

 देवता र दानव बिच युद्ध पश्चात् यौटा सम्झौता हुन्छ समुन्द्र मन्थन बाट प्राप्त अमृत बराबर बाड्ने। समुन्द्र मन्थनको लागि बिष्णु भग्वानले गरुड लाई सुदर्शन चक्र दिई मन्दराचल पर्बत काटेर सागरमा राख्न आदेस दिनु हुन्छ। गरुड र बाशुकि नागले आदेशानुसार पर्बत लाई सागर बिच राख्न कोशिस गर्छन तर सागरको गहिराई धेरै भएको हुदा मन्थन गर्न असम्भब थियो। देवता हरुलाई अमृत बढी आवस्यकता थियो स्वयम् बिष्णु भगवानको सदिछ्या पनि यहि थियो। चिन्तित देवताहरु बिष्णु भगवान समक्ष प्रार्थना गर्न पुग्छन् । बिष्णु भगवान भन्नू हुन्छ- हे देव राज मानव कल्याणको लागि समुन्द्र मन्थन आवस्यक छ तसर्थ म कुर्मा अथवा कछुवा अवतारमा आउछु, निस्चिन्त भएर प्रस्थान गर्नुस। 

माता लक्ष्मी चिन्तित हुँदै भन्नू हुन्छ - हे नाथ अब फेरि हजुर संग बियोग हुने भयो।अब कति समय एक्लै बस्न पर्ने हो प्रभु? भगवान भन्नू हुन्छ - हे प्रिया ! यो बिछोड पछि को हाम्रो मिलन अत्यन्त आनन्दित र सुखमय हुनेछ। तत्पश्चात लक्ष्मीलाई आफ्नो पाखुरामा समाहित गरि कछुवा अवतार लिई मन्दराचल पर्बतलाई आफ्नो ढाड्मा बोक्नुहुन्छ। पर्बतलाई तान्नको लागि बाशुकि नाग डोरी बनेका हुन्छन। मन्थन प्रारम्भ हुनु पुर्ब शेष नागको शिर र पुच्छर कता पट्टी कस्ले तान्ने बिषयमा देवता र दानव बिच बिबाद हुन्छ। दुबै पक्ष पुच्छर तान्न होड चल्छ। दानव पक्ष आफुले भने जस्तो नभए युद्ध लड्ने र सहमती भंग गर्ने निर्णयमा पुगे पछि नारद मुनि उपस्थित हुन्छन। नारदजी दुबैको बिबाद सुने पछि भन्नू हुन्छ- देब राज शरीरको शिर श्रेष्ठ हुन्छ कि पाउ? अवस्य शिर श्रेष्ठ हुन्छ इन्द्र भन्छन। नारदजी भन्छन -दानव राज काल्केतु जसरी शरीर को शिर श्रेष्ठ हुन्छ श्रीष्टिमा पनि देवाताहरु श्रेष्ठ छन तेसैले देवाताको मागलाई मान्नु सहि हुन्छ। क्षमा गर्नुस नारद्जी देवराज इन्द्रलाई त मैले युद्धमा हराइसके तसर्थ देवता भन्दा श्रेष्ठ म हु। काल्केतुको कुरा सुने पछि नारद्जी भन्नू हुन्छ- काल्केतु तिमी युद्ध जिते पश्चात् सर्ब श्रेष्ठ मान्छौ भने नागको श्रेष्ठ भाग तिम्रो भयो। नारदजीको तर्क दुबै पक्षलाई स्विकार्य भयो र समुन्द्र मन्थनलाई आरम्भ गरे।        

    समुन्द्र मन्थन गर्दा पहिलो पटक काल्कुट बीष प्रकट हुन्छ। काल्कुट बिषको असर भयावह हुन्छ । देवता र दानवको भागाभाग हुन्छ। दानबहरु दैत्य गुरु सुक्रचार्यको आश्रममा पुग्छन भने देवताहरु बैकुण्ठ धाममा भने धर्तीमा मानव हरु मरिरहेका थिए। देवताहरु बिष्णुलाई पुकार गर्दै थिए। भगवान पनि काल्कुट बिषको असर देखेर चिन्तित हुनुन्थ्यो। बिष्णु भग्वान बाट पनि समाधान निस्केन । यस्को  निराकरण देबादिदेब महादेबले मात्र सक्नु हुन्छ भनी ब्रम्हा सहित सबै देवतालाई लिएर कैलास लाग्नु भयो। ब्रम्हा बिष्णु इन्द्र सहित सबै को अनुरोध पछि महादेबले काल्कुट बिष पिउनु भयो त्यस पर्यन्त महादेबलाई निल्कण्ठ पनि भनिन्छ। महादेवको बिषपान पछि पुन मन्थन हुन्छ ।दोश्रो मन्थनमा समुन्द्र बाट अत्यन्तै सुन्दर नारी निस्किन्छ जो माता लक्ष्मी हुनुन्थ्यो। माताको सुन्दरताले काल्केतु मन्त्र मुग्ध हुन्छ र आफ्नो सम्पत्ति भएको घोषणा गर्छ। यो कुरा इन्द्रलाई चित्त बुझ्दैन र भन्छन यिनी देबि भएको ले देवताकै समिपमा बस्छिन भनी दाबी गर्छन। लामो बिबादले पनि टुंगो नलागे पछि दुबै  युद्ध गर्न सहमत हुन्छन। माता लक्ष्मी अचम्मित हुनुका साथै चिन्तित हुनुभो।आफ्नो कारण्  ले देब र दानव एकापसमा लड्न तयार भए। यो सबै बिष्णु भगवानकै खेल हो भन्ने ज्ञात थियो र स्तुति गर्न थाल्नु भो। भग्वान प्रकट हुनु भो। माता भगवानलाई देखेर भन्नू हुन्छ नाथ यो कस्तो मिलन ? मेरो कारणले रक्तपात हुदैछ। मेरो उद्धार गर्नुस प्रभु। भगवान भन्नू हुन्छ यस्को समाधान ब्रम्हाजीले गर्नुहुन्छ प्रिय भनी जानुहुन्छ। ब्रम्हाजी को स्तुति गर्नु हुन्छ। देवता र दानव युद्ध गर्न सुरु मात्र के गर्दै थे ब्रम्हा प्रकट भैइ रोक्नु हुन्छ। ब्रह्मा भन्छन - हे देबराज इन्द्र  हे दानबराज काल्कुट तपाईहरुको दाबी गलत र तर्कहिन छ । समस्त नारी शक्ति कि देबि हुन । यिनी मेरि बहिनी हुन । कस्लाई वर रोज्ने अधिकार सिर्फ नारीलाई मात्र छ। म आज घोषणा गर्छु । भोलि ब्रम्हालोकमा स्वयम्बरको आयोजना हुन्छ तपाईहरुलाई निमन्त्रणामा छ पाल्नु होला  भनी  ब्रम्हालोक प्रस्थान गर्नु हुन्छ। लक्ष्मी मातालाई आपत पर्छ । सोही बखत नारद आई माता किन निराश भनी सोद्धा भए। माता आज्ञा हुन्छ हे मुनि भोलि ब्रम्हाले मेरो स्वयम्बर आयोजना गरेका छन । बिष्णु स्वामीलाई निमन्त्रणा छैन ,म  मेरो स्वामी बाहेक अरुलाई कसरी बरमाला पहिर्याउन सक्छु?  हे मुनि तिमी जाउ र श्री बिष्णु समक्ष मेरो आर्तनाद राखिदेउ। नारद्जी भन्दा भए - म खबर मात्र गर्न सक्छु तर निमन्त्रणा नभएको हुदा भन्न सकिन्न माता भनी जादा भए। 

ब्रम्हालोकमा धुम्धाम संग स्वयंवर चलिरहेको थियो। माता लक्ष्मी बरमाला लिई देब गण र दानव गण सामुन्ने धिमा गतिमा पाइला  चाल्दै  श्री बिष्णुको पर्खाईमा बस्दा भए। नजर मुख्य द्वारमा अडिएको थियो। समयले नेटो काटिसक्या थ्यो। ढड्कन बढिरहेको थ्यो।आखाबाट बलिन्द्र आशु बगिरहेको थ्यो।श्वास अड्केला जस्तो महसुस माताले गर्दा भए। काल्केतु बरमाला आफुलाई लाउन दबाब दिदै थिए! अचानक माताको कर्णमा प्रिया ... आवाज पर्छ। द्वारमा श्री बिष्णुको आगमन हुदा भए! माता हर्ष बिभोर भैइ दौडिदै श्री बिष्णुको गलामा बरमाला पहिर्याई दिनुहुन्छ। कस्तो महसुस भयो प्रिया ? अन्यन्त सुखद र आनन्दमय स्वामी । ब्रम्हा सहित देब गण कर्तलध्वनीले ताली बजाउदा भए! ब्रम्हाबाट घोषणा हुन्छ , आजपर्यन्त यस सृष्टिमा वर रोज्ने अधिकार केबल नारीलाई मात्र हुनेछ । स्वयम् वर छान्ने हुदा स्वयम्बर मानिनेछ। 


पिडाको समयमा त्यहाँ कुनै हिरो हुदैन।

  पिडाको समयमा त्यहाँ कुनै हिरो भन्ने हुदैन । दार्शनिक प्लेटोले भनेका थिए- यदि तिमि सरकारको चालचलन प्रति कुनै महत्व राख्दैनौ भने तिमि मूर्खह...