खै भिजनरी नेता?

 खै भिजनरी नेता?

          

  न्याय नपाए गोर्खा जानू भन्ने प्रचलित उक्ति सुन्दै आएका हौ ।राम शाह तत्कालिन समयका न्यायप्रेमी राजा र न्यायका प्रतिमुर्ति थिए। राजा महेन्द्रका पुर्खा राम शाह पछिका शाह बंशिय राजाहरुमा राजा महेन्द्र न्यायप्रेमी,बिकासप्रेमी  राजामा अब्बल ठहरिए। म मरे पनि मेरो देश बाचि रहोस्  भन्ने उक्ति यथार्थमा सार्थक भएको पाइन्छ। बेथिति र बिसङतिलाई चिरेर नेपाललाई उन्नति र बिकास पथमा अग्रसर बनाउने राजा महेन्द्र नै थिए।

साधारण र नियमित जीवन बाचेका राजा महेन्द्र को बिनम्रता र शालिनताले  स्वदेश तथा बिदेशमा ख्याती कमाएको थियो। मातृभूमि प्रती प्रेम अनि उत्कट सेवाभाव रहेको थियो।

" देशको स्वतन्त्रता ,राष्ट्रियता र प्रजातन्त्र कुनै ब्यक्ति या दलको पेवा हैन, यो नेपाली मात्रको पुँजि हो अत: प्रजातन्त्रको फाइदा सबै नेपालीले पाउन पर्छ।बिश्वास तथा डर रहित र बिस्वास तथा सद्भावना साथ असल छिमेकी भै सहिष्णुता अपनाई बस्नु हो भन्नु  पन्चशिल वा सहअस्तित्वका पाँच सिद्धान्तको सार पनि यहि हो।'' असंलग्न नितिले कुनै शक्ति गुट्को पक्ष लिने प्रस्न नै उठ्दैन भन्ने दर्शन, सिधाान्त र आदर्शको मार्ग राजा महेन्द्रमा थियो। 

राजा महेन्द्रको बारेमा अहिलेको पुस्ताले चासो लिईराखेको पाईन्छ। उनले लागू गरेको ब्यबस्थाको अगाडि गणतन्त्र फिका भएको मान्न सकिन्छ। बिदेशीको हस्तक्षेप रोक्न सफल भए। जब कि २० बर्ष यता सरकार निर्माण र विघटन बिदेशीले गर्छन भनेर पार्टीका शिर्षस्थ नेतालेनै बेलाबखत भन्दै आएका छन। ६५ भन्दा बढी स्थानमा सिमा बिबाद छ। बैज्ञानिक सिमा नक्साङकन , रेखांकन गरि बिबाद बार्ताको माध्यमबाट सुल्झाउन पर्ने कुरा सम्म गर्न सक्दैनन। महेन्द्रले  सिमाको सुरक्षा र अपराधिक गतिबिधी रोक्न मेची देखि महाकाली सम्म पुर्ब  सैनिकहरुलाई जमिन दिएर बसोबास गराए। नागरिकता दिए, नेपाली रुपैया प्रचलनमा ल्याए। 

सत्र बर्ष राज्यको बागडोर सम्हालेका राजा महेन्द्रले चौतर्फी  बिकासको लहर चलाए। नेपाललाई सयुक्त राष्ट्र संघको सदस्य बनाए। चीन, अमेरिका,बेलायत लगायत बिभिन्न मुलुक संग दौत्य सम्बन्ध स्थापना गरे। महेन्द्रको अदम्य साहस र कार्यले गर्दा आज नेपाली भनेर चिनिएका छौ,अन्यथा तिब्बत र सिक्किम बनिसकेको हुन्थ्यो। शिक्षा ,स्वास्थ्य ,संचार ,यातायातका अलावा सनातन,बौद्ध  र प्राचीन धर्मको संरक्षण मात्रै होइन कि कला साहित्य र संगीतको उत्थानका लागि प्रबासी नेपालीहरुलाई बोलाई नेपाल राजकीय प्रज्ञा प्रतिस्ठान ,सास्कृतिक संस्थान ,ललितकला क्याम्पस आदि निर्माण गरेर अतुलनिय योगदान दिए। सनातन धर्म, बौद्ध र प्राचीन धर्मको संरक्षक सरकार हो। बिडम्बना भन्नू पर्छ ८२ प्रतिशत जनता सनातन धर्म मान्छन तर पनि बिश्वको एक मात्र हिन्दु राष्ट्र भएको मुलुक आज धर्म निरपेक्ष छ। जनमत विरुद्ध पश्चिमाहरुको पैसामा बिकेर एकाध नेताले बेचिदिए।   पश्चिमाहरु एसियाभित्र  शिक्षा नीति आफ्नो अनुशार लागू गराएर धर्म मास्न चाहन्थे सफल भए र एसियाको धेरै मुलुकमा लागु गरे ।नेपाल पनि पश्चिमाहरुको सिकार बन्यो। मुलुक दिनप्रतिदिन संकटको भुमरीमा फस्दै गयो।  

राष्ट्रियता ,राष्ट्रिय स्वाभिमान ,बिकास,शान्ती,एकता र राष्ट्रको अस्तित्व रक्षाका लागि राजा महेन्द्रको योगदनबट प्रेरणा लिएर अघि बढ्न सकेको भए नेपाल समृद्ध हुनेथियो। एउटा कुशल चिकित्सकले हजारौं बिरामीको उपचार गर्ला, इन्जिनियरले गुणस्तरीय  पुर्बाधार निर्माण गर्ला तर एउटा सक्षम नेताले सिङ्गो राष्ट्रलाई एउटै धागोमा उन्न सक्छ साथै बिश्व राजनीतिमा प्रभाब जमाउन सक्छ। उदाहरणका लागि मण्डेला,महाथिर,लि क्वान यु,गान्धी,केनडी,माओ,पृथ्वीनारायण,महेन्द्र,मोदि जस्ले इतिहासमा स्वर्ण अक्षरले नाम लेखाईसकेका छन। संस्था  र ब्यक्ति फरक पाटो हो। महान भनिएका ब्यक्तिहरु पनि सर्बगुण सम्पन्न हुदैनन् । माथी उल्लेख गरिएका हस्तीहरुको पनि कमि कमजोरी थिए। जुद्ध शम्शेर कै समयमा मृत्यु दण्ड कानुनबाट हटिसकेको भएता पनि उनैले १९९७ मा धर्मभक्त, गङ्गालाल, दशरथचन्द र शुक्रराज शास्त्रीलाई फाँसी दिए। राजा महेन्द्रले पनि दुर्गानन्द झा लाई मृत्यु दण्ड दिए भने जगतप्रसाद शाह लगाएत मान्छेहरुलाई चितवनमा मारेको घट्नाले जुद्ध शम्सेर कै सिको गर्दै क्रुरता देखाएको मान्न सकिन्छ। २०१७ सालमा जननिर्वाचित प्रधानमन्त्री बिपि को सरकारलाई अपदस्त गरि सत्ताको बागडोर सम्हाले पश्चात् काङ्ग्रेस कै बिश्व बन्धु थापा,डा. तुलसी गिरि ,ऋषि केश शाह साथ लिई सरकार निर्माण गरेका भएता पनि एजेन्डा चाहिँ बिपि कै आत्मसात गरेको मान्न सकिन्छ।  एजेन्डा ,भिजन बिपि कै भए पनि राजा महेन्द्र्को राष्ट्र प्रेम र बिकास प्रतिको लगाब सर्हानिय छ। देश प्रति उच्च सम्मन, भक्ति र सेवा भाब भएका सपुतको राष्ट्रलाई खाचो छ।शिशिर योगिको गितले भने झै यो देशले एउटा मानिस खोजिरहेछ ।दृढ संकल्प भए एक जना ब्यक्तिले नै इतिहास निर्माण गर्न सक्छ। बिश्व इतिहासमा यस्ता  थुप्रै उदाहरण छन। गणतन्त्रले खासै उपलब्धी हासिल गर्न सकेन। पहिले एउट भाको राजालाई घाँडो सम्झियो। अहिले छोटे राजाहरुले विध्वंस मच्चाउन थालेका छन्।सयौं राजा पाल्नु भन्दा बरु एउटै राजा ठिक थिए भन्ने जन आवाज बलियो बन्दै छ।